...Τότε μίλησε για τον παλιό άνθρωπο. Είπε ότι ο παλιός άνθρωπος ήξερε με πιο άμεσο τρόπο τι να κάνει και πώς να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ακριβώς όμως επειδή τα πήγαινε τόσο καλά, άρχισε να αναπτύσσει μια αίσθηση ατομικότητας που του έδινε την αίσθηση ότι μπορούσε να προβλέπει και να προγραμματίζει τις πράξεις που εκτελούσε. Κι έτσι εμφανίστηκε η ιδέα του ανεξάρτητου ατόμου, ενός ατόμου που άρχισε να υπαγορεύει τη φύση και το σκοπό των πράξεων του ανθρώπου.
Όπως μεγάλωνε το αίσθημα της ατομικότητας, ο άνθρωπος έχασε τη φυσική του σύνδεση με τη σιωπηλή γνώση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κληρονόμος αυτής της ανάπτυξης, είναι τόσο απελπιστικά απομακρυσμένος από την πηγή των πάντων, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκφράσει την απελπισία του με βίαιες και κυνικές πράξεις αυτοκαταστροφής. Η αιτία για τον κυνισμό και την απελπισία του ανθρώπου είναι ένα κομμάτι σιωπηλής γνώσης που έχει απομείνει μέσα του, που κάνει δύο πράγματα: το ένα είναι να δίνει κάποια υποψία στον άνθρωπο γύρω από την αρχαία σύνδεσή του με την πηγή των πάντων και το άλλο τον κάνει να αισθάνεται ότι χωρίς αυτήν τη σύνδεση, δεν έχει καμιά ελπίδα ειρήνης, ικανοποίησης, επίτευξης.
Νόμισα ότι τον είχα πιάσει σε αντίφαση. Του είπα ότι κάποτε μου είχε πει ότι ο πόλεμος ήταν η φυσική κατάσταση για έναν πολεμιστή, ότι η ειρήνη ήταν η ανωμαλία.
"Έτσι είναι" παραδέχτηκε. "Πόλεμος όμως, για έναν πολεμιστή, δε σημαίνει ατομικές ή συλλογικές πράξεις βλακείας ή βίας. Πόλεμος για έναν πολεμιστή, είναι μια ολική πάλη ενάντια στην ατομικότητα που έχει στερήσει τον άνθρωπο από τη δύναμή του."
Είπε τότε ότι είχε φτάσει η στιγμή να μιλήσουμε για το αδυσώπητο - την πιο βασική αρχή της μαντείας. Εξήγησε ότι οι μάντεις είχαν ανακαλύψει ότι κάθε κίνηση του σημείου συναρμογής (που ευθύνεται για το εύρος της αντίληψης) σήμαινε απομάκρυνση από την υπερβολική απασχόληση με την ατομικότητα που ήταν το στίγμα του σύγχρονου ανθρώπου. Συνέχισε λέγοντας ότι οι μάντεις πίστευαν ότι ήταν η θέση του σημείου συναρμογής που έκανε τον σύγχρονο άνθρωπο έναν καταστροφικό εγωιστή, μια ύπαρξη με μόνο ενδιαφέρον για την εικόνα της. Έχοντας χάσει κκάθε ελπίδα επιστροφής στην πηγή των πάντων, ο άνθρωπος αναζητούσε ανακούφιση στην ατομικότητά του. Και σ' αυτή του την προσπάθεια, κατάφερε να σταθεροποιήσει το σημείο συναρμογής του στη θέση διαιώνισης της εικόνας του. Ήταν αρκετά ασφαλές, λοιπόν, να πούμε ότι κάθε απομάκρυνση από τη συνηθισμένη του θέση, συνεπάγεται και μια μετατόπιση από τον αυτο-κατοπτρισμό του ανθρώπου και τη σημασία του εγώ του.
Περιέγραψε τη σημασία του εγώ σαν τη δύναμη που γεννιόταν από την εικόνα του ανθρώπου για τον εαυτό του. Επανέλαβε ότι ήταν αυτή η δύναμη που κρατούσε το σημείο συναρμογής καρφωμένο εκεί που ήταν, για την ώρα. Για το λόγο αυτό η κατεύθυνση του μονοπατιού του πολεμιστή ήταν προς την εκθρόνιση της σημασίας του εγώ. Και όλα όσα έκαναν οι μάντεις γίνονταν προς αυτή την κατεύθυνση.
Είχαν ξεμασκαρέψει τη σημασία του εγώ και βρήκαν ότι ήταν η αυτολύπηση μασκαρεμένη σε κάτι άλλο.
"Δεν ακούγεται πιθανό, αλλά αυτό είναι" είπε. "Η αυτολύπηση είναι ο πραγματικός εχθρός και η πηγή της δυστυχίας του ανθρώπου. Αν δεν λυπόταν ο άνθρωπος τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να τον θεωρεί σπουδαίο, έτσι όπως είναι.Μόλις όμως αποκαλυφθεί η δύναμη της σημασίας του εγώ, αναπτύσσει τη δική της ορμή. Και είναι αυτή η φαινομενικά ανεξάρτητη φύση της σημασίας του εγώ που δίνει την ψευδή αίσθηση της αξίας".
....
Συνέχισε την εξήγησή του λέγοντας ότι οι μάντεις ήταν απόλυτα πεισμένοι ότι μετακινώντας τα σημεία συναρμογής μας μακρυά από τις συνηθισμένες τους θέσεις, θα καταφέρναμε να φτάσουμε σε μια κατάσταση ύπαρξης που θα μπορούσε μόνο να ονομαστεί αδυσώπητη. Οι μάντεις ήξεραν μέσω των πράξεών τους ότι αμέσως μόλις μετακινούνται τα σημεία συναρμογής τους, η σημασία του εγώ τους εκμηδενιζόταν. Μακρυά από τη συνηθισμένη θέση τους, δεν υπήρχε εικόνα του εγώ. Και χωρίς το βάρος στη σημασία της εικόνας του εγώ, έχαναν την αυτολύπησή τους και τη σημασία του εγώ τους. Οι μάντεις επομένως, είχαν δίκιο να λένε ότι η αυτολύπηση ήταν μεταμφιεσμένη αυτοσημασία.
....
Μια και δεν μπορούσαν να προγραμματίζουν λογικά τις πράξεις τους, άφηναν πάντα το Πνεύμα να αποφασίζει για λογαριασμό τους.
...
"Η θέση της αυτοανάκλασης αναγκάζει το σημείο συναρμογής να συναρμολογήσει έναν κόσμο ψεύτικης ευσπλαχνίας, αλλά πραγματικής σκληράδας και εγωκεντρισμού. Σ' αυτό τον κόσμο τα μόνα πραγματικά αισθήματα είναι εκείνα που βολεύουν αυτόν που τα αισθάνεται.
Για έναν μάντη το να είναι αδυσώπητος δεν σημαίνει και να είναι σκληρός. Το αδυσώπητο είναι το αντίθετο της αυτολύπησης ή του εγωκεντρισμού. Το να είσαι αδυσώπητος σημαίνει να είσαι νηφάλιος".
...
..Να έχει κανείς συνείδηση ότι η σημασία του εγώ είναι η δύναμη που κρατά ακίνητο το σημείο συναρμογής. Μόλις της κοπούν τα φτερά, η ενέργεια που απορροφά είναι πια διαθέσιμη. Αυτή η αυξημένη ενέργεια στη συνέχεια, χρησιμεύει σαν εφαλτήριο που εκτοξεύει το σημείο συναρμογής, αυτόματα και χωρίς προειδοποίηση, σ' ένα ασύλληπτο ταξίδι.
Μόλις μετακινηθεί το σημείο συναρμογής, η ίδια η κίνησή του είναι και απομάκρυνση από τη θέση της αυτοανάκλασης, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ένα καθαρό συνεκτικό δεσμό με το Πνεύμα. Παρατήρησε ότι στο κάτω-κάτω, ήταν η αυτοανάκλαση που αποσύνδεσε τον άνθρωπο αρχικά από το Πνεύμα.
"Όπως σου έχω πει" συνέχισε, "η μαντεία είναι ένα ταξίδι επιστροφής. Επιστρέφουμε νικητές στο Πνεύμα, αφού πρώτα κατεβήκαμε στην κόλαση. Κι από την κόλαση φέρνουμε και τρόπαια. Η κατανόηση είναι ένα από αυτά".
...
"σου έχω πεί τόσες φορές, ότι το να είσαι πολύ λογικός είναι αναπηρία" είπε. "Οι άνθρωποι έχουν μια πολύ βαθιά συναίσθηση της μαγείας. Αποτελούμε μέρος του μυστηριακού. Η λογική είναι μόνο μια επίστρωση. Αν ξύσουμε λίγο την επιφάνεια, από κάτω βρίσκουμε τον μάντη. Μερικοί από μας, όμως έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να φτάσουν στο υπόστρωμα, άλλοι το κάνουν με τρομερή άνεση. Εσύ κι εγώ μοιάζουμε, απ' αυτή την άποψη, κι οι δυο πρέπει να χύσουμε αίμα πριν καταφέρουμε να εγκαταλείψουμε την αυτοανάκλασή μας."
"Ο κόσμος της αυτοανάκλασης ή ο κόσμος του μυαλού μας είναι πολύ σαθρός και κρατιέται από μερικές ιδέες κλειδιά που χρησιμεύουν σαν υποδομή. Όταν αυτές οι ιδέες αποτυγχάνουν, η υποδομή παύει να υπάρχει."
...
"Το να είσαι άψογος, όπως σου έχω πει τόσες φορές, δεν έχει σχέση με την ηθική" είπε. "Μοιάζει μόνο με την ηθική. Το να είσαι άψογος είναι μόνο η καλύτερη χρήση της ενεργειακής μας στάθμης. Φυσικά απαιτεί λιτότητα, περίσκεψη, απλότητα, αθωότητα και πάνω απ' όλα απαιτεί έλλειψη αυταρέσκειας. Όλα αυτά το κάνουν να ακούγεται σαν εγχειρίδιο μοναστικής ζωής, αλλά δεν είναι.
Οι μάντεις λένε ότι για να διατάξουν το Πνεύμα, και μ' αυτό εννοούν να διατάξουν τη μετακίνηση του σημείου συναρμογής, χρειάζεται κανείς ενέργεια. Το μόνο πράγμα που αποθηκεύει ενέργεια για μας είναι το να είμαστε άψογοι"
Ο Δον Χουάν παρατήρησε ότι δεν χρειάζεται να μαθητεύουμε στη μαντική για να μετακινούμε το σημείο συναρμογής μας. Μερικές φορές, από φυσικές αν και δραματικές συνθήκες, όπως πόλεμος, στέρηση, στρες, κόπωση, θλίψη, αδυναμία, το σημείο συναρμογής των ανθρώπων υφίσταται τεράστιες μετατοπίσεις. Αν οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε τέτοιες συνθήκες ήταν ικανοί να υιοθετήσουν μια μαντική ιδεολογία, είπε ο Δον Χουάν, θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν χωρίς δυσκολία αυτή τη φυσική μετακίνηση. Και θα έψαχναν και θα 'βρισκαν εξαιρετικά πράγματα αντί να κάνουν ό,τι κάνουν συνήθως σ' αυτές τις περιστάσεις: να εκλιπαρούν για την επιστροφή στις συνήθεις συνθήκες.
"Όταν μεγιστοποιείται η μεταίνηση του σημείου συναρμογής" συνέχισε, "τόσο ο μέσος άνθρωπος, όσο και ο μαθητευόμενος μάντης γίνονται μάντεις, επειδή, με τη μεγιστοποίηση αυτής της μετακίνησης, η συνέχεια καταστρέφεται ανεπανόρθωτα."
"Πώς μεγιστοποιείται αυτή η κίνηση;" ρώτησα.
"Περικόπτοντας την αυταρέσκεια" απάντησε. "Η πραγματική δυσκολία δεν βρίσκεται στην μετακίνηση του σημείου συναρμογής ή στο σπάσιμο της συνέχειας. Η πραγματική δυσκολία είναι να 'χεις την ενέργεια. Αν κάποιος έχει ενέργεια, άπαξ και μετακινηθεί το σημείο συναρμογής δεν έχει παρά να ζητήσει ασύλληπτα πράγματα"
Ο Δον Χουάν εξήγησε ότι το μπλέξιμο του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι διαισθάνεται τις κρυφές του δυνατότητες, αλλά δεν τολμάει να τις χρησιμοποιήσει. Γι αυτό λένε οι μάντεις ότι η κατάντια του ανθρώπου είναι μια άλλη εκδοχή ανάμεσα στην ανοησία και την άγνοιά του. Είπε ότι ο άνθρωπος τώρα χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, να διδαχτεί καινούργιες ιδέες που θα έχουν σχέση αποκλειστικά με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου - μαντικές ιδέες, όχι κοινωνικές, ιδέες που θα κάνουν τον άνθρωπο να αντικρύσει το άγνωστο, να αντικρύσει τον προσωπικό του θάνατο. Τώρα ο άνθρωπος χρειάζεται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, να διδαχτεί τα μυστικά του σημείου συναρμογής του.
...
...
"Υπάρχει λοιπόν μια σκοτεινή πλευρά στον άνθρωπο" είπα χαρούμενα. "Εσύ πάντα την αρνιόσουν. Λες πάντα ότι το κακό δεν υπάρχει, ότι το μόνο που υπάρχει είναι η δύναμη"
Έμεινα έκπληκτος από αυτό μου το ξέσπασμα. Σε μια στιγμή, όλη μου η καθολική παιδεία με πλημμύρισε κι ο Άγγελος του Σκότους έγινε πιο σημαντικός κι απ' τη ζωή μου. Ο Δον Χουάν γέλασε μέχρι που τον έπιασε βήχας.
"Και βέβαια υπάρχει σκοτεινή πλευρά μέσα μας" είπε. "Σκοτώνουμε οικειωθελώς, έτσι δεν είναι; Και με ανθρώπους στο όνομα του Θεού. Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας, εξοντώνουμε τη ζωή αυτού του πλανήτη, καταστρέφουμε τη γη; Και μετά φορούμε ράσα κι ο Κύριος μας μιλά κατευθείαν. Και τι μας λέει ο Κύριος; Μας λέει ότι πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί αλλιώς θα μας τιμωρήσει. Ο Κύριος μας απειλεί για αιώνες και δεν είδα και μεγάλη διαφορά. Όχι γιατί είμαστε κακοί, αλλά επειδή είμαστε χαζοί. Ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά, ναι, κι αυτή είναι η βλακεία του."
....
....
Ο Δον Χουάν είπε ότι η ανθρώπινη συνείδηση ήταν σαν ένα τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι. Η συνείδηση της καθημερινής ζωής ήταν σαν να έμενες κλεισμένος σ' ένα μόνο δωμάτιο για όλη σου τη ζωή. Μπαίναμε σ' αυτό το δωμάτιο από ένα μαγικό άνοιγμα: τη γέννηση. Και βγαίναμε από ένα άλλο μαγικό πέρασμα: το θάνατο.
Οι μάντεις όμως μπορούσαν να βγουν από αυτό το δωμάτιο, ενώ ζούσαν ακόμη. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα. Το φοβερότατο, όμως, ήταν ότι όταν δραπέτευαν απ' αυτό το δωμάτιο διάλεγαν την ελευθερία. Διάλεγαν να αφήσουν αυτό το τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι εντελώς, αντί να μείνουν και να χαθούν στα άλλα του διαμερίσματα.
....
αποσπάσματα από το βιβλίο του Carlos Castaneda "η δύναμη της σιωπής", εκδ. Κάκτος.
Όπως μεγάλωνε το αίσθημα της ατομικότητας, ο άνθρωπος έχασε τη φυσική του σύνδεση με τη σιωπηλή γνώση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κληρονόμος αυτής της ανάπτυξης, είναι τόσο απελπιστικά απομακρυσμένος από την πηγή των πάντων, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκφράσει την απελπισία του με βίαιες και κυνικές πράξεις αυτοκαταστροφής. Η αιτία για τον κυνισμό και την απελπισία του ανθρώπου είναι ένα κομμάτι σιωπηλής γνώσης που έχει απομείνει μέσα του, που κάνει δύο πράγματα: το ένα είναι να δίνει κάποια υποψία στον άνθρωπο γύρω από την αρχαία σύνδεσή του με την πηγή των πάντων και το άλλο τον κάνει να αισθάνεται ότι χωρίς αυτήν τη σύνδεση, δεν έχει καμιά ελπίδα ειρήνης, ικανοποίησης, επίτευξης.
Νόμισα ότι τον είχα πιάσει σε αντίφαση. Του είπα ότι κάποτε μου είχε πει ότι ο πόλεμος ήταν η φυσική κατάσταση για έναν πολεμιστή, ότι η ειρήνη ήταν η ανωμαλία.
"Έτσι είναι" παραδέχτηκε. "Πόλεμος όμως, για έναν πολεμιστή, δε σημαίνει ατομικές ή συλλογικές πράξεις βλακείας ή βίας. Πόλεμος για έναν πολεμιστή, είναι μια ολική πάλη ενάντια στην ατομικότητα που έχει στερήσει τον άνθρωπο από τη δύναμή του."
Είπε τότε ότι είχε φτάσει η στιγμή να μιλήσουμε για το αδυσώπητο - την πιο βασική αρχή της μαντείας. Εξήγησε ότι οι μάντεις είχαν ανακαλύψει ότι κάθε κίνηση του σημείου συναρμογής (που ευθύνεται για το εύρος της αντίληψης) σήμαινε απομάκρυνση από την υπερβολική απασχόληση με την ατομικότητα που ήταν το στίγμα του σύγχρονου ανθρώπου. Συνέχισε λέγοντας ότι οι μάντεις πίστευαν ότι ήταν η θέση του σημείου συναρμογής που έκανε τον σύγχρονο άνθρωπο έναν καταστροφικό εγωιστή, μια ύπαρξη με μόνο ενδιαφέρον για την εικόνα της. Έχοντας χάσει κκάθε ελπίδα επιστροφής στην πηγή των πάντων, ο άνθρωπος αναζητούσε ανακούφιση στην ατομικότητά του. Και σ' αυτή του την προσπάθεια, κατάφερε να σταθεροποιήσει το σημείο συναρμογής του στη θέση διαιώνισης της εικόνας του. Ήταν αρκετά ασφαλές, λοιπόν, να πούμε ότι κάθε απομάκρυνση από τη συνηθισμένη του θέση, συνεπάγεται και μια μετατόπιση από τον αυτο-κατοπτρισμό του ανθρώπου και τη σημασία του εγώ του.
Περιέγραψε τη σημασία του εγώ σαν τη δύναμη που γεννιόταν από την εικόνα του ανθρώπου για τον εαυτό του. Επανέλαβε ότι ήταν αυτή η δύναμη που κρατούσε το σημείο συναρμογής καρφωμένο εκεί που ήταν, για την ώρα. Για το λόγο αυτό η κατεύθυνση του μονοπατιού του πολεμιστή ήταν προς την εκθρόνιση της σημασίας του εγώ. Και όλα όσα έκαναν οι μάντεις γίνονταν προς αυτή την κατεύθυνση.
Είχαν ξεμασκαρέψει τη σημασία του εγώ και βρήκαν ότι ήταν η αυτολύπηση μασκαρεμένη σε κάτι άλλο.
"Δεν ακούγεται πιθανό, αλλά αυτό είναι" είπε. "Η αυτολύπηση είναι ο πραγματικός εχθρός και η πηγή της δυστυχίας του ανθρώπου. Αν δεν λυπόταν ο άνθρωπος τον εαυτό του, δε θα μπορούσε να τον θεωρεί σπουδαίο, έτσι όπως είναι.Μόλις όμως αποκαλυφθεί η δύναμη της σημασίας του εγώ, αναπτύσσει τη δική της ορμή. Και είναι αυτή η φαινομενικά ανεξάρτητη φύση της σημασίας του εγώ που δίνει την ψευδή αίσθηση της αξίας".
....
Συνέχισε την εξήγησή του λέγοντας ότι οι μάντεις ήταν απόλυτα πεισμένοι ότι μετακινώντας τα σημεία συναρμογής μας μακρυά από τις συνηθισμένες τους θέσεις, θα καταφέρναμε να φτάσουμε σε μια κατάσταση ύπαρξης που θα μπορούσε μόνο να ονομαστεί αδυσώπητη. Οι μάντεις ήξεραν μέσω των πράξεών τους ότι αμέσως μόλις μετακινούνται τα σημεία συναρμογής τους, η σημασία του εγώ τους εκμηδενιζόταν. Μακρυά από τη συνηθισμένη θέση τους, δεν υπήρχε εικόνα του εγώ. Και χωρίς το βάρος στη σημασία της εικόνας του εγώ, έχαναν την αυτολύπησή τους και τη σημασία του εγώ τους. Οι μάντεις επομένως, είχαν δίκιο να λένε ότι η αυτολύπηση ήταν μεταμφιεσμένη αυτοσημασία.
....
Μια και δεν μπορούσαν να προγραμματίζουν λογικά τις πράξεις τους, άφηναν πάντα το Πνεύμα να αποφασίζει για λογαριασμό τους.
...
"Η θέση της αυτοανάκλασης αναγκάζει το σημείο συναρμογής να συναρμολογήσει έναν κόσμο ψεύτικης ευσπλαχνίας, αλλά πραγματικής σκληράδας και εγωκεντρισμού. Σ' αυτό τον κόσμο τα μόνα πραγματικά αισθήματα είναι εκείνα που βολεύουν αυτόν που τα αισθάνεται.
Για έναν μάντη το να είναι αδυσώπητος δεν σημαίνει και να είναι σκληρός. Το αδυσώπητο είναι το αντίθετο της αυτολύπησης ή του εγωκεντρισμού. Το να είσαι αδυσώπητος σημαίνει να είσαι νηφάλιος".
...
..Να έχει κανείς συνείδηση ότι η σημασία του εγώ είναι η δύναμη που κρατά ακίνητο το σημείο συναρμογής. Μόλις της κοπούν τα φτερά, η ενέργεια που απορροφά είναι πια διαθέσιμη. Αυτή η αυξημένη ενέργεια στη συνέχεια, χρησιμεύει σαν εφαλτήριο που εκτοξεύει το σημείο συναρμογής, αυτόματα και χωρίς προειδοποίηση, σ' ένα ασύλληπτο ταξίδι.
Μόλις μετακινηθεί το σημείο συναρμογής, η ίδια η κίνησή του είναι και απομάκρυνση από τη θέση της αυτοανάκλασης, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ένα καθαρό συνεκτικό δεσμό με το Πνεύμα. Παρατήρησε ότι στο κάτω-κάτω, ήταν η αυτοανάκλαση που αποσύνδεσε τον άνθρωπο αρχικά από το Πνεύμα.
"Όπως σου έχω πει" συνέχισε, "η μαντεία είναι ένα ταξίδι επιστροφής. Επιστρέφουμε νικητές στο Πνεύμα, αφού πρώτα κατεβήκαμε στην κόλαση. Κι από την κόλαση φέρνουμε και τρόπαια. Η κατανόηση είναι ένα από αυτά".
...
"σου έχω πεί τόσες φορές, ότι το να είσαι πολύ λογικός είναι αναπηρία" είπε. "Οι άνθρωποι έχουν μια πολύ βαθιά συναίσθηση της μαγείας. Αποτελούμε μέρος του μυστηριακού. Η λογική είναι μόνο μια επίστρωση. Αν ξύσουμε λίγο την επιφάνεια, από κάτω βρίσκουμε τον μάντη. Μερικοί από μας, όμως έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να φτάσουν στο υπόστρωμα, άλλοι το κάνουν με τρομερή άνεση. Εσύ κι εγώ μοιάζουμε, απ' αυτή την άποψη, κι οι δυο πρέπει να χύσουμε αίμα πριν καταφέρουμε να εγκαταλείψουμε την αυτοανάκλασή μας."
"Ο κόσμος της αυτοανάκλασης ή ο κόσμος του μυαλού μας είναι πολύ σαθρός και κρατιέται από μερικές ιδέες κλειδιά που χρησιμεύουν σαν υποδομή. Όταν αυτές οι ιδέες αποτυγχάνουν, η υποδομή παύει να υπάρχει."
...
"Το να είσαι άψογος, όπως σου έχω πει τόσες φορές, δεν έχει σχέση με την ηθική" είπε. "Μοιάζει μόνο με την ηθική. Το να είσαι άψογος είναι μόνο η καλύτερη χρήση της ενεργειακής μας στάθμης. Φυσικά απαιτεί λιτότητα, περίσκεψη, απλότητα, αθωότητα και πάνω απ' όλα απαιτεί έλλειψη αυταρέσκειας. Όλα αυτά το κάνουν να ακούγεται σαν εγχειρίδιο μοναστικής ζωής, αλλά δεν είναι.
Οι μάντεις λένε ότι για να διατάξουν το Πνεύμα, και μ' αυτό εννοούν να διατάξουν τη μετακίνηση του σημείου συναρμογής, χρειάζεται κανείς ενέργεια. Το μόνο πράγμα που αποθηκεύει ενέργεια για μας είναι το να είμαστε άψογοι"
Ο Δον Χουάν παρατήρησε ότι δεν χρειάζεται να μαθητεύουμε στη μαντική για να μετακινούμε το σημείο συναρμογής μας. Μερικές φορές, από φυσικές αν και δραματικές συνθήκες, όπως πόλεμος, στέρηση, στρες, κόπωση, θλίψη, αδυναμία, το σημείο συναρμογής των ανθρώπων υφίσταται τεράστιες μετατοπίσεις. Αν οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε τέτοιες συνθήκες ήταν ικανοί να υιοθετήσουν μια μαντική ιδεολογία, είπε ο Δον Χουάν, θα μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν χωρίς δυσκολία αυτή τη φυσική μετακίνηση. Και θα έψαχναν και θα 'βρισκαν εξαιρετικά πράγματα αντί να κάνουν ό,τι κάνουν συνήθως σ' αυτές τις περιστάσεις: να εκλιπαρούν για την επιστροφή στις συνήθεις συνθήκες.
"Όταν μεγιστοποιείται η μεταίνηση του σημείου συναρμογής" συνέχισε, "τόσο ο μέσος άνθρωπος, όσο και ο μαθητευόμενος μάντης γίνονται μάντεις, επειδή, με τη μεγιστοποίηση αυτής της μετακίνησης, η συνέχεια καταστρέφεται ανεπανόρθωτα."
"Πώς μεγιστοποιείται αυτή η κίνηση;" ρώτησα.
"Περικόπτοντας την αυταρέσκεια" απάντησε. "Η πραγματική δυσκολία δεν βρίσκεται στην μετακίνηση του σημείου συναρμογής ή στο σπάσιμο της συνέχειας. Η πραγματική δυσκολία είναι να 'χεις την ενέργεια. Αν κάποιος έχει ενέργεια, άπαξ και μετακινηθεί το σημείο συναρμογής δεν έχει παρά να ζητήσει ασύλληπτα πράγματα"
Ο Δον Χουάν εξήγησε ότι το μπλέξιμο του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι διαισθάνεται τις κρυφές του δυνατότητες, αλλά δεν τολμάει να τις χρησιμοποιήσει. Γι αυτό λένε οι μάντεις ότι η κατάντια του ανθρώπου είναι μια άλλη εκδοχή ανάμεσα στην ανοησία και την άγνοιά του. Είπε ότι ο άνθρωπος τώρα χρειάζεται, περισσότερο από ποτέ, να διδαχτεί καινούργιες ιδέες που θα έχουν σχέση αποκλειστικά με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου - μαντικές ιδέες, όχι κοινωνικές, ιδέες που θα κάνουν τον άνθρωπο να αντικρύσει το άγνωστο, να αντικρύσει τον προσωπικό του θάνατο. Τώρα ο άνθρωπος χρειάζεται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, να διδαχτεί τα μυστικά του σημείου συναρμογής του.
...
...
"Υπάρχει λοιπόν μια σκοτεινή πλευρά στον άνθρωπο" είπα χαρούμενα. "Εσύ πάντα την αρνιόσουν. Λες πάντα ότι το κακό δεν υπάρχει, ότι το μόνο που υπάρχει είναι η δύναμη"
Έμεινα έκπληκτος από αυτό μου το ξέσπασμα. Σε μια στιγμή, όλη μου η καθολική παιδεία με πλημμύρισε κι ο Άγγελος του Σκότους έγινε πιο σημαντικός κι απ' τη ζωή μου. Ο Δον Χουάν γέλασε μέχρι που τον έπιασε βήχας.
"Και βέβαια υπάρχει σκοτεινή πλευρά μέσα μας" είπε. "Σκοτώνουμε οικειωθελώς, έτσι δεν είναι; Και με ανθρώπους στο όνομα του Θεού. Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας, εξοντώνουμε τη ζωή αυτού του πλανήτη, καταστρέφουμε τη γη; Και μετά φορούμε ράσα κι ο Κύριος μας μιλά κατευθείαν. Και τι μας λέει ο Κύριος; Μας λέει ότι πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί αλλιώς θα μας τιμωρήσει. Ο Κύριος μας απειλεί για αιώνες και δεν είδα και μεγάλη διαφορά. Όχι γιατί είμαστε κακοί, αλλά επειδή είμαστε χαζοί. Ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά, ναι, κι αυτή είναι η βλακεία του."
....
....
Ο Δον Χουάν είπε ότι η ανθρώπινη συνείδηση ήταν σαν ένα τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι. Η συνείδηση της καθημερινής ζωής ήταν σαν να έμενες κλεισμένος σ' ένα μόνο δωμάτιο για όλη σου τη ζωή. Μπαίναμε σ' αυτό το δωμάτιο από ένα μαγικό άνοιγμα: τη γέννηση. Και βγαίναμε από ένα άλλο μαγικό πέρασμα: το θάνατο.
Οι μάντεις όμως μπορούσαν να βγουν από αυτό το δωμάτιο, ενώ ζούσαν ακόμη. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα. Το φοβερότατο, όμως, ήταν ότι όταν δραπέτευαν απ' αυτό το δωμάτιο διάλεγαν την ελευθερία. Διάλεγαν να αφήσουν αυτό το τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι εντελώς, αντί να μείνουν και να χαθούν στα άλλα του διαμερίσματα.
....
αποσπάσματα από το βιβλίο του Carlos Castaneda "η δύναμη της σιωπής", εκδ. Κάκτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου