...
Η καλοσύνη μπορεί να ανθίσει μόνο μέσα στην Ελευθερία.Δεν μπορεί να ανθίσει στο έδαφος της πειθούς οποιασδήποτε μορφής, ούτε από καταναγκασμό, ούτε είναι το αποτέλεσμα ανταμοιβής. Δεν εμφανίζεται όταν υπάρχει οποιοδήποτε είδος μίμησης ή συμμόρφωσης και, φυσικά, δεν μπορεί να υπάρξει όταν υπάρχει φόβος. Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη συμπεριφορά και αυτή η συμπεριφορά βασίζεται στην ευαισθησία. Αυτή η καλοσύνη εκφράζεται στη δράση. Η όλη κίνηση της σκέψης δεν είναι καλοσύνη. Η σκέψη, που είναι τόσο περίπλοκη, πρέπει να κατανοηθεί, αλλά ακριβώς αυτή η κατανόηση κάνει τη σκέψη να αντιληφθεί τον ίδιο της τον περιορισμό.
Η καλοσύνη δεν έχει αντίθετο. Οι περισσότεροι από μας θεωρούν την καλοσύνη σαν το αντίθετο του κακού και έτσι, μέσα σ' όλη την ιστορία, σε οποιοδήποτε πολιτισμό, η καλοσύνη έχει θεωρηθεί σαν η άλλη όψη αυτού που είναι κακό, κτηνώδες. Έτσι, ο άνθρωπος πάλευε πάντα ενάντια στο κακό για να είναι καλός. Αλλά η καλοσύνη δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει, αν υπάρχει οποιαδήποτε μορφή βίας ή πάλης.
Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη συμπεριφορά, στη δράση και στη σχέση. Γενικά, η καθημερινή μας συμπεριφορά βασίζεται είτε στο να ακολουθούμε ορισμένα υποδείγματα - μηχανικά και επομένως επιφανειακά - ή σύμφωνα με ένα κίνητρο που το έχουμε επεξεργαστεί πολύ προσεχτικά, βασισμένο στην ανταμοιβή ή την τιμωρία. Έτσι, η συμπεριφορά μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι υπολογισμένη. Αυτή δεν είναι καλή συμπεριφορά. Όταν κανείς το αντιληφθεί αυτό, όχι μόνο διανοητικά ή με τη συναρμολόγηση λέξεων, τότε μέσα απ' αυτή την ολική άρνηση γεννιέται η αληθινή συμπεριφορά.
Η καλή συμπεριφορά είναι στην ουσία η απουσία του εαυτού, του εγώ. Εκδηλώνεται με την ευγένεια, με το να νοιαζόμαστε για τους άλλους, με την υποχώρηση, χωρίς να χάνει κανένας την ακεραιότητά του. Έτσι, η συμπεριφορά γίνεται εξαιρετικά σημαντική. Δεν είναι κάποιο ασήμαντο ζήτημα που μπορούμε να το παραβλέψουμε η το παιχνίδι ενός πανειδήμονος νου. Η συμπεριφορά βγαίνει μέσα από το βάθος της ύπαρξής σου και είναι μέρος της καθημερινής σου ζωής.
Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη δράση. Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στη δράση και τη συμπεριφορά. Πιθανώς είναι και τα δύο το ίδιο πράγμα, αλλά για περισσότερη διαύγεια ρέπει να τα ξεχωρίσουμε και να τα εξετάσουμε. Το να δρα σωστά είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς. Είναι πολύ περίπλοκο και πρέπει να εξεταστεί πολύ προσεχτικά, χωρίς ανυπομονησία, χωρίς να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα.
Στην καθημερινή μας ζωή η δράση είναι μια συνεχής κίνηση από το παρελθόν, που σπάζει καμιά φορά με μια νέα σειρά συμπερασμάτων. Κατόπιν, αυτά τα συμπεράσματα γίνονται το παρελθόν και δρα κανείς σύμφωνα με αυτά. Δρα σύμφωνα με προκατασκευασμένες ιδέες ή ιδανικά, επομένως δρα κανείς πάντοτε είτε από τη συσσωρευμένη γνώση, που είναι το παρελθόν, είτε από ένα ιδεαλιστικό μέλλον, μια ουτοπία.
Δεχόμαστε αυτή τη δράση σαν κανονική. Είναι όμως; Την αμφισβητούμε αφού έχουμε δράσει ή προτού δράσουμε, αλλά αυτή η αμφισβήτηση βασίζεται σε προηγούμενα συμπεράσματα ή στη μελλοντική ανταμοιβή ή τιμωρία. Αν κάνω αυτό, θα πάρω εκείνο κλπ. Λοιπόν, τώρα αμφισβητούμε την όλη παραδεδεγμένη ιδέα σχετικά με τη δράση.
Η δράση συμβαίνει αφού έχουμε συσσωρεύσει γνώσεις ή εμπειρία. ή δρούμε και μαθαίνουμε μέσα από αυτή τη δράση, ευχάριστη ή δυσάρεστη, και αυτή η μάθηση γίνεται ξανά η συσσώρευση γνώσης. Ώστε, και οι δυο δράσεις βασίζονται στη γνώση-δεν είναι διαφορετικές. Η γνώση είναι πάντα το παρελθόν και έτσι οι δράσεις μας είναι πάντοτε μηχανικές.
Υπάρχει κάποια δράση που να μην είναι μηχανική ούτε επαναληπτική ούτε απόρροια ρουτίνας και, επομένως, χωρίς μεταμέλεια; Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό να το καταλάβουμε, διότι όπου υπάρχει ελευθερία και το άνθισμα της καλοσύνης, η δράση δεν μπορεί ποτέ να είναι μηχανική. Το γράψιμο είναι μηχανικό, η μάθηση μιας γλώσσας, η οδήγηση ενός αυτοκινήτου είναι μηχανική. Η απόκτηση οποιουδήποτε είδους τεχνικής γνώσης και η δράση σύμφωνα με αυτήν είναι μηχανική. Και πάλι, σ' αυτή τη μηχανική δραστηριότητα μπορεί να υπάρξει μια διακοπή και μέσα σ' αυτή τη διακοπή σχηματίζεται ένα καινούργιο συμπέρασμα, το οποίο γίνεται επίσης μηχανικό. Πρέπει κανείς να θυμάται συνεχώς ότι η ελευθερία είναι η βάση για την ομορφιά της καλοσύνης. Υπάρχει μια μη μηχανική δράση, αλλά πρέπει να την ανακαλύψετε μόνος σας. Δε μπορεί να σας πει κανείς γι αυτήν, δεν μπορεί να σας εκπαιδεύσει κανείς σ' αυτήν, δεν μπορείτε να μάθετε από παραδείγματα, γιατί τότε γίνεται μίμηση και συμμόρφωση, προσαρμογή. Τότε έχετε χάσει την ελευθερία ολοκληρωτικά και δεν υπάρχει καλοσύνη.
...
Κρισναμούρτι, "Γράμματα στα σχολεία", εκδ.Καστανιώτη.
Η καλοσύνη μπορεί να ανθίσει μόνο μέσα στην Ελευθερία.Δεν μπορεί να ανθίσει στο έδαφος της πειθούς οποιασδήποτε μορφής, ούτε από καταναγκασμό, ούτε είναι το αποτέλεσμα ανταμοιβής. Δεν εμφανίζεται όταν υπάρχει οποιοδήποτε είδος μίμησης ή συμμόρφωσης και, φυσικά, δεν μπορεί να υπάρξει όταν υπάρχει φόβος. Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη συμπεριφορά και αυτή η συμπεριφορά βασίζεται στην ευαισθησία. Αυτή η καλοσύνη εκφράζεται στη δράση. Η όλη κίνηση της σκέψης δεν είναι καλοσύνη. Η σκέψη, που είναι τόσο περίπλοκη, πρέπει να κατανοηθεί, αλλά ακριβώς αυτή η κατανόηση κάνει τη σκέψη να αντιληφθεί τον ίδιο της τον περιορισμό.
Η καλοσύνη δεν έχει αντίθετο. Οι περισσότεροι από μας θεωρούν την καλοσύνη σαν το αντίθετο του κακού και έτσι, μέσα σ' όλη την ιστορία, σε οποιοδήποτε πολιτισμό, η καλοσύνη έχει θεωρηθεί σαν η άλλη όψη αυτού που είναι κακό, κτηνώδες. Έτσι, ο άνθρωπος πάλευε πάντα ενάντια στο κακό για να είναι καλός. Αλλά η καλοσύνη δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει, αν υπάρχει οποιαδήποτε μορφή βίας ή πάλης.
Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη συμπεριφορά, στη δράση και στη σχέση. Γενικά, η καθημερινή μας συμπεριφορά βασίζεται είτε στο να ακολουθούμε ορισμένα υποδείγματα - μηχανικά και επομένως επιφανειακά - ή σύμφωνα με ένα κίνητρο που το έχουμε επεξεργαστεί πολύ προσεχτικά, βασισμένο στην ανταμοιβή ή την τιμωρία. Έτσι, η συμπεριφορά μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι υπολογισμένη. Αυτή δεν είναι καλή συμπεριφορά. Όταν κανείς το αντιληφθεί αυτό, όχι μόνο διανοητικά ή με τη συναρμολόγηση λέξεων, τότε μέσα απ' αυτή την ολική άρνηση γεννιέται η αληθινή συμπεριφορά.
Η καλή συμπεριφορά είναι στην ουσία η απουσία του εαυτού, του εγώ. Εκδηλώνεται με την ευγένεια, με το να νοιαζόμαστε για τους άλλους, με την υποχώρηση, χωρίς να χάνει κανένας την ακεραιότητά του. Έτσι, η συμπεριφορά γίνεται εξαιρετικά σημαντική. Δεν είναι κάποιο ασήμαντο ζήτημα που μπορούμε να το παραβλέψουμε η το παιχνίδι ενός πανειδήμονος νου. Η συμπεριφορά βγαίνει μέσα από το βάθος της ύπαρξής σου και είναι μέρος της καθημερινής σου ζωής.
Η καλοσύνη εκδηλώνεται στη δράση. Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στη δράση και τη συμπεριφορά. Πιθανώς είναι και τα δύο το ίδιο πράγμα, αλλά για περισσότερη διαύγεια ρέπει να τα ξεχωρίσουμε και να τα εξετάσουμε. Το να δρα σωστά είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς. Είναι πολύ περίπλοκο και πρέπει να εξεταστεί πολύ προσεχτικά, χωρίς ανυπομονησία, χωρίς να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα.
Στην καθημερινή μας ζωή η δράση είναι μια συνεχής κίνηση από το παρελθόν, που σπάζει καμιά φορά με μια νέα σειρά συμπερασμάτων. Κατόπιν, αυτά τα συμπεράσματα γίνονται το παρελθόν και δρα κανείς σύμφωνα με αυτά. Δρα σύμφωνα με προκατασκευασμένες ιδέες ή ιδανικά, επομένως δρα κανείς πάντοτε είτε από τη συσσωρευμένη γνώση, που είναι το παρελθόν, είτε από ένα ιδεαλιστικό μέλλον, μια ουτοπία.
Δεχόμαστε αυτή τη δράση σαν κανονική. Είναι όμως; Την αμφισβητούμε αφού έχουμε δράσει ή προτού δράσουμε, αλλά αυτή η αμφισβήτηση βασίζεται σε προηγούμενα συμπεράσματα ή στη μελλοντική ανταμοιβή ή τιμωρία. Αν κάνω αυτό, θα πάρω εκείνο κλπ. Λοιπόν, τώρα αμφισβητούμε την όλη παραδεδεγμένη ιδέα σχετικά με τη δράση.
Η δράση συμβαίνει αφού έχουμε συσσωρεύσει γνώσεις ή εμπειρία. ή δρούμε και μαθαίνουμε μέσα από αυτή τη δράση, ευχάριστη ή δυσάρεστη, και αυτή η μάθηση γίνεται ξανά η συσσώρευση γνώσης. Ώστε, και οι δυο δράσεις βασίζονται στη γνώση-δεν είναι διαφορετικές. Η γνώση είναι πάντα το παρελθόν και έτσι οι δράσεις μας είναι πάντοτε μηχανικές.
Υπάρχει κάποια δράση που να μην είναι μηχανική ούτε επαναληπτική ούτε απόρροια ρουτίνας και, επομένως, χωρίς μεταμέλεια; Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό να το καταλάβουμε, διότι όπου υπάρχει ελευθερία και το άνθισμα της καλοσύνης, η δράση δεν μπορεί ποτέ να είναι μηχανική. Το γράψιμο είναι μηχανικό, η μάθηση μιας γλώσσας, η οδήγηση ενός αυτοκινήτου είναι μηχανική. Η απόκτηση οποιουδήποτε είδους τεχνικής γνώσης και η δράση σύμφωνα με αυτήν είναι μηχανική. Και πάλι, σ' αυτή τη μηχανική δραστηριότητα μπορεί να υπάρξει μια διακοπή και μέσα σ' αυτή τη διακοπή σχηματίζεται ένα καινούργιο συμπέρασμα, το οποίο γίνεται επίσης μηχανικό. Πρέπει κανείς να θυμάται συνεχώς ότι η ελευθερία είναι η βάση για την ομορφιά της καλοσύνης. Υπάρχει μια μη μηχανική δράση, αλλά πρέπει να την ανακαλύψετε μόνος σας. Δε μπορεί να σας πει κανείς γι αυτήν, δεν μπορεί να σας εκπαιδεύσει κανείς σ' αυτήν, δεν μπορείτε να μάθετε από παραδείγματα, γιατί τότε γίνεται μίμηση και συμμόρφωση, προσαρμογή. Τότε έχετε χάσει την ελευθερία ολοκληρωτικά και δεν υπάρχει καλοσύνη.
...
Κρισναμούρτι, "Γράμματα στα σχολεία", εκδ.Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου