........
Στην αρχή του χρόνου, ο άνθρωπος γεννήθηκε από τη σκέψη, το δημιουργικό λόγο του παντοδύναμου Θεού. Όλα τα πράγματα που υπήρχαν ήταν από την ουσία του Θεού κι ο άνθρωπος ήταν κύριός τους. Ο άνθρωπος ήταν θεός έχοντας στα χέρια του το πρόσταγμα της δημιουργίας, τον παντοδύναμο λόγο. Ο άνθρωπος σχεδιάστηκε από το Θεό σαν ανώτατος, αιώνιος ναός και φτιάχτηκε σαν πλάσμα με σώμα, μυαλό και πνεύμα. Το σαρκικό σώμα ήταν ο φυσικός ναός. Το μυαλό και το συναίσθημα ήταν οι φύλακες και οι υπεύθυνοι για την προστασία και την καλή κατάσταση του σώματος. Το πνεύμα ήταν η φωτεινή ουσία του Παντοδύναμου Θεού, που κατοικούσε μες στη σάρκα του ανθρώπου για αποκλειστικά δική του χρήση. Ο άνθρωπος μπορούσε να υπάρχει είτε σαν ανθρώπινο ον είτε σαν λογικός άνθρωπος είτε σαν ζωτικό και δημιουργικό πνεύμα. Με τον πνευματικό εαυτό ο άνθρωπος δημιούργησε στη συνέχεια το ίδιο του το είδος. Γιατί ο φωτεινός εαυτός μπορούσε να εξωτερικευτεί και να βγει από το ναό του σώματος. Ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει εφτά τουλάχιστον φωτεινά σώματα μέσα από το σαρκικό εαυτό του, για να υπηρετήσει το Θεό και τον Άνθρωπο. Το ανώτερο από αυτά, που ήταν και το πιο δύσκολο να βγει προς τα έξω, περιείχε τη δημιουργική ουσία με την οποία ο άνθρωπος μπορούσε να αναπαράγει το ίδιο του το είδος χρησιμοποιώντας τη δύναμη της σκέψης. Με τη δύναμη της σκέψης και της επιθυμίας μπορούσε να φυτέψει στη μήτρα της εκλεκτής του το γόνιμο σπόρο της γέννησης. Εκείνο τον καιρό όλοι οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στο φως και στη λάμψη, χωρίς να γνωρίζουν τη στέρηση, την αρρώστια ή την αμαρτία.
Η απόδειξη της πανάρχαιας ικανότητας του ανθρώπου να δημιουργεί το είδος του με τη δύναμη της σκέψης, συναντάται σε όλες τις θρησκείες με την αναφορά της παρθενογένεσης. Κι η απόδειξη της ευημερίας του ανθρώπου σ' εκείνους τους πανάρχαιους καιρούς αναφέρεται επίσης σε όλες τις θρησκείες του κόσμου με τη μορφή του Κήπου του Παραδείσου.
Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος είναι (δηλαδή έγινε) πολύ πιο ευαίσθητος στα ερεθίσματα της σάρκας απ' ότι στα ερεθίσματα του πνεύματος. Σιγά σιγά, από τις αγνές αλλά όχι έντονα αισθητές χαρές, στράφηκε στις αισθήσεις του σαρκικού εαυτού. Άρχισε λίγο λίγο να πέφτει από τον ανώτερο φωτεινό εαυτό και να χάνει ολοένα την επαφή του με το δημιουργικό Θεό, μέχρι που την έχασε τελείως. Ο φωτεινός του εαυτός, η θεϊκή του ενέργεια, αιχμαλωτίστηκε μέσα στο σώμα και θάφτηκε στη σάρκα. Αυτός ο φωτεινός, εσωτερικός και τέλειος Θεός αποζητά πάντα την Ελευθερία, κι αυτό εξηγεί την αναζήτηση όλων των ανθρώπων γύρω από το νόημα της ύπαρξης και το Θεό.
Οι θρησκείες του κόσμου αναπτύχθηκαν με πυρήνα αυτή την εσωτερική αναζήτηση. Στους αρχαίους καιρούς όλες οι θρησκείες ήταν ένα - ήταν κάποιες μέθοδοι ανύψωσης του φωτεινού εαυτού, ώστε να έρθει σε επαφή με τον Ανώτατο Θεό. Αλλά οι καταστροφές της φύσης διασκόρπισαν τους ανθρώπους διώχνοντάς τους από το πανάρχαιο Νησί του Παραδείσου. Όλα ξεχάστηκαν, εκτός από τον μυστηριώδη πυρήνατης θρησκείας - αλλά κι αυτός ο ιερός πυρήνας διαστρεβλώθηκε από ηγέτες και ψευτοαρχηγούς που θέλησαν να αυξήσουν την ισχύ τους. Ο καθένας τους διατεινόταν ότι μόνο αυτός κατείχε το αληθινό μυστικό, τον άμεσο λόγο. Η αρχαία διαδικασία αναγέννησης του Θεού-Εαυτού μέσα από τον σαρκικό εαυτό έγινε άχρηστη ιεροτελεστία, χωρίς νόημα.
Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονταν προς τα έξω, προς τις αισθήσεις της σάρκας, κάποιοι ελάχιστοι στράφηκαν εσωτερικά, προς τον κρυμμένο δημιουργικό λόγο, και προσκολλήθηκαν με πάθος στην αληθινή θρησκεία. Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνουν και να διαφυλάττουν τα ιερά μυστικά όλο και περισσότερο, μέχρι που έγιναν οι ίδιοι ένα ζωντανό μυστικό στον πυρήνα κάθε θρησκείας, κάθε κουλτούρας και κάθε λαού. Αλλά το γήινο και η ύλη ασκούσαν όλο και μεγαλύτερες πιέσεις πάνω τους, μέχρι που τους ανάγκασαν να κρυφτούν εντελώς, απειλώντας να τους εξαφανίσουν για πάντα.
Έτσι σε κάθε θρησκεία καθιερώθηκε ένα εξωτερικό θέαμα τελετουργίας, επίδειξης και φαντασμαγορίας-πράγματα που απευθύνονται στο σαρκικό και συναισθηματικό σώμα του ανθρώπου. Σιγά σιγά, ακόμα κι ο εσωτερικός, μυστικός πυρήνας των θρησκειών, έχασε την αληθινή γνώση και το πραγματικό νόημα αυτών των τελετών. Οι ίδιες οι τελετές άρχισαν να ξεφτίζουν και για πολλούς έπαψαν να 'χουν οποιαδήποτε σημασία.
...
Η αιτία της σταδιακής πτώσης του ανθρώπου από την αρχική αλήθεια είχε γίνει αντιληπτή περίπου 6.000 χρόνια πριν, όταν το Συμβούλιο του Κόσμου συνεδρίασε στη Μέμφιδα. Τότε τα μέλη σχεδίασαν το πρώτο βήμα ενός μακρόχρονου προγράμματος που θα μπορούσε, ίσως να οδηγήσει την ανθρωπότητα ξανά στην αλήθεια. Οι ιεροφάντες αποφάσισαν να δημιουργήσουν και να διαδώσουν σ' ολόκληρο τον κόσμο την ιδέα ενός μοναδικού Θεού, στοργικού και αγνού, που προνοεί με αγάπη και ζεστασιά για την ευτυχία κάθε ατόμου. Με αυτό τον τρόπο ήλπιζαν να διώξουν από το μυαλό του ανθρώπου τη σύγχυση των πολλών Θεών, οι οποίοι δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά διαφορετικές ιδιότητες ή πλευρές του Ανώτατου Θεού.
Προσπάθησαν επίσης να περιορίσουν την απεριόριστη εξουσία των κοσμικών βασιλέων και διατύπωσαν κάποιους απλούς νόμους για τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν οι Εντολές, οι ηθικές αρχές που συναντώνται σε κάθε θρησκεία. Έπειτα από επιλογή και εκπαίδευση πολλών χρόνων οι ιεροφάντες παρουσίασαν το μύστη Φαραώ Αμενόφι τον 4ο, ο οποίος μετονομάστηκε σε Αχενατόν και ίδρυσε την παγκόσμια θρησκεία του ενός Θεού. Ο Αχενατόν εισήγαγε στην ανθρωπότητα την ιδέα του ενός φιλεύσπλαχνου Θεού κι αυτό του κόστισε τη ζωή του. Οι παραγκωνισμένοι ιερείς αντιτάχτηκαν άγρια στις μεταρρυθμίσεις του, που απέβλεπαν στη βελτίωση του ανθρώπου. Εξοργίστηκαν, επειδή δεν αποτελούσαν πια τους απαραίτητους μεσάζοντες ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον Θεό.
'Ενα άλλο μέρος αυτού του μακρόχρονου μυστικού σχεδίου είχε αρχίσει περίπου πριν από 3.000. Το Συμβούλιο του Κόσμου αποφάσισε να εισαγάγει σταδιακά στις θρησκείες όλων των χωρών κάποιες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα βοηθούσαν τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι καθένας τους έχει μια ιδαίτερη, μοναδική αξία και είναι αληθινός γιος του Θεού. Εκείνη την εποχή τα δώδεκα τάγματα της Λευκής Αδελφότητας συγκεντρώθηκαν και συνασπίσθηκαν για να λειτουργήσουν σαν μυστικό όπλο στον αγώνα για τη βελτίωση της ανθρωπότητας. ... Ο στόχος τους ήταν να εκπαιδεύσουν και να ενθαρρύνουν την ανθρωπότητα να στραφεί στις ανθρωπιστικές ιδέες και τις ηθικές αλήθειες. Αυτή η εκπαίδευση τόνιζε την αναγκαιότητα της υποταγής στην κοινότητα συμφερόντων, την κοινώς λεγόμενη ηθική, έδινε έμφαση στην τιμή, την ειλικρίνεια, την υπομονή, την κατανόηση, την αγάπη και τη βαθύτερη προσωπική αξία του καθενός. Ακόμα δίδασκε ότι κάθε άνθρωπος ήταν κομμάτι του Θεού κι ότι μπορούσε να έρθει σε απευθείας επαφή μαζί του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος μάθαινε ότι η αγνότητα και η ανιδιοτέλεια οδηγούν στην εσωτερική γαλήνη, ότι η γαλήνη οδηγεί στην ευλογία, η ευλογία στην έκσταση κι η έκσταση, με τη σειρά της, σε μια κατάσταση που είναι απαραίτητη για την ένωση του ατόμου με το Θεό.
Απ' αυτές τις ειδικές σχολές (που ήταν πάντα κρυφές κι απευθύνονταν σε κείνους που διψούσαν για φώτιση πιο πέρα από τις ορθόδοξες θρησκείες) η λύτρωση του ανθρώπου άρχισε, λίγο λίγο, να απλώνεται σε όλες τις χώρες. Οι ιδέες και οι μέθοδοι ήταν θαυμάσιες, όμως για να επιζήσουν αυτές οι σχολές κάτω από τους κοσμικούς νόμους των βασιλιάδων και των ιερέων, έπρεπε να παραμείνουν κρυφές. Ακόμα και κρυμμένες μπόρεσαν, ωστόσο, να βοηθήσουν τον άνθρωπο και να τον αποτρέψουν από την ύστατη πτώση, την έσχατη παραίτηση και αποδοχή της ψεύτικης άποψης ότι δεν είναι ο ίδιος ιερέας του εαυτού του, δεν έχει ο ίδιος το δικό του δρόμο ή το δικό του φωτεινό, ακτινοβόλο πνεύμα.
Αυτή η κίνηση και η διδασκαλία έφεραν αλλαγές σε πολλές θρησκείες. Μερικά από τα σκληρά μέτρα ελέγχου που τηρούσαν οι παλιότεροι ιερείς άρχισαν να χαλαρώνουν. Μέσα σε πεντακόσια χρόνια ή και λιγότερο, εμφανίστηκαν ισχυρές θρησκευτικές ομάδες που άρχισαν να κυρήττουν, ως ένα βαθμό φανερά, τις μυστικές αυτές διδασκαλίες και να τις κάνουν γνωστές προς τα έξω. Ο Βραχμανισμός εξευγενίστηκε από τους ευλαβείς γιόγκι. Ο Βουδισμός άρχισε να εξαπλώνει στον κόσμο το γλυκό του μήνυμα της προσωπικής χάρης μέσα από το δρόμο της γαλήνης και της προσωπικής αξίας. Ο δέκατος τρίτος Ζωροάστρης, ή Ζαρατούστρα, αναμόρφωσε την περσική πίστη με μεταρρυθμίσεις που οδηγούσαν τον άνθρωπο να υπακούει στις ανάγκες της κοινότητας, ενσταλάζοντας στις καρδιές άγριων λαών την αγάπη και τη στοργή. Ακόμα και ο απόκρυφος Μιθραϊσμός εξαγνίστηκε και εξαπλώθηκε φανερά σε περισσότερους ανθρώπους, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τον προσυλητισμό πολλών Ρωμαίων λεγεωνάριων. Στο Δρυϊσμό έγιναν μετατροπές και βελτιώσεις. Η ανερχόμενη επίδραση του Ταό στην Κίνα έγινε αισθητή ως και στους πολιτισμούς της Καραϊβικής, σε μια περιοχή τόσο μακρυνή. Ιδρύθηκε ο Ζαϊνισμός και άρχισε να εξαπλώνεται. Όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο 150 χρόνων.
Κάθε μεταρρύθμιση οδηγούσε τον άνθρωπο στον τελικό του στόχο: Τη συνειδητοποίηση των δικών του θεϊκών δυνάμεων. Την αποδοχή του ιερού γεγονότος ότι ο Θεός βρισκόταν σε όλα τα πράγματα και σε κάθε άνθρωπο. Ότι κάθε άνθρωπος μπορούσε να βαδίσει μαζί με το Θεό και να κατορθώσει τα ίδια θαυματουργά έργα, αν πειθαρχούσε και εκπαίδευε τον εαυτό του, ώστε να αφήσει το Θεό να κυριαρχήσει εντελώς στο σώμα του, στο νου του, στην ψυχή και στο πνεύμα του. Πράγματι, είχαν γίνει πολλά μέχρι τότε. Ωστόσο υπήρχαν ακόμα πράγματα που χρειάζονταν βελτίωση. Οι ιεροφάντες του κόσμου δεν είχαν δώσει στον άνθρωπο τις ιερές και απόκρυφες γνώσεις και μεθόδους της αληθινής θρησκείας, γιατί αυτές έπρεπε να διαφυλαχθούν αιώνια, για να μην τις καταστρέψουν οι πολέμιοι ιερείς που κατείχαν κοσμική εξουσία. Έτσι η εκπαίδευση μπορεί να ήταν καλή, αλλά δεν ήταν όλη η αλήθεια. Δίδασκαν τη γαλήνη κι αυτή η διδασκαλία πρόσφερε καταφύγιο στον αδύνατο άνθρωπο, εκείνον που αναζητούσε τη φυγή στη θρησκευτική έκσταση. Αυτό που χρειαζόταν ήταν η εκπαίδευση στην αλήθεια, που ήταν η θρησκεία των θαρραλέων και δυνατών ανθρώπων, εκείνων που στοχάζονται και μάχονται χωρίς να υποχωρούν. Οι δώδεκα μεγάλες Λευκές Αδελφότητες αναζητούσαν ένα καινούργιο σχέδιο, ισχυρότερης εκπαίδευσης, για το καλό της ανθρωπότητας.
Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων εξακολουθούσε να απομακρύνεται από τη θεϊκότητα του ανθρώπου. Οι ορθόδοξες διδασκαλίες τους έκαναν να πιστέψουν ότι δεν ήταν άξιοι για τη θεία χάρη κι ότι χρειάζονταν έναν περισπούδαστο ιερέα ο οποίος θα μεσιτεύει για λογαριασμό τους στο Θεό. Ο άνθρωπος σε γενικές γραμμές δεν είχε το νου του στραμμένο στην προσέγγιση της θείας στιγμής. Οι μεγάλες Λευκές Αδελφότητες βρήκαν ότι ακόμα και οι μυημένοι συχνά δεν πίστευαν ότι ο άνθρωπος μπορούσε να διασχίσει τη μεγάλη άβυσσο - γιατί ένιωθαν ότι κανείς δεν το 'χε αλήθεια καταφέρει ως τότε. Αμφισβητούσαν ακόμα, αν θα υπήρχε άνθρωπος που θα το κατάφερνε ποτέ!
Κάποτε ο μεγάλος 'Οσιρις λατρεύτηκε σαν άνθρωπος που ανυψώθηκε στην αιώνια ζωή. Τότε είχε χρησιμεύσει σαν σύμβολο του μεγάλου μύστη, σαν στόχος για τον οποίο θα μπορούσε να αγωνιστεί ο άνθρωπος και να τον φτάσει, γιατί υπήρχε το παράδειγμα. Τώρα το θαύμα του Όσιρι - η μετατροπή του ανθρώπου σε ακτινοβόλο Θεό - είχε λησμονηθεί κι είχε χαθεί στην ομίχλη ενός αρχαίου παρελθόντος. Ο Όσιρις, το σύμβολο κάποτε της μεγάλης θυσίας, είχε γίνει ένας μύθος χωρίς άμεση σημασία για τη ζωή του ανθρώπου. Για το καλό της ανθρωπότητας χρειαζόταν ένας καινούργιος Όσιρι, κάποιος που θα γινόταν γνωστός και θα τον λάτρευαν πολλοί - και που θα ανασταινόταν από τους νεκρούς για να περάσει την άβυσσο και να γίνει αιώνιος Θεός.
.......
Ήταν έτοιμος ο κόσμος να δεχτεί μια νέα καλύτερη θρησκεία; Ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το παλιό και να δεχτεί το καλύτερο; Όχι! Γιατί ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να ελευθερωθεί, μέχρις ότου οι επιστήμες του Όσιρι της Αιγύπτου παντρευτούν με το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης του Ταό της Κίνας, μέχρις ότου η φιλοσοφία του Αριστοτέλη συναντήσει τη θεωρία και τις απόψεις του Πλάτωνα.
Γιατί ο άνθρωπος θα αποτίναζε μόνος του, όταν θα έφτανε η ώρα του, το ζυγό των ψευδών πεποιθήσεων, θα έλυνε τις αλυσσίδες που του αιχμαλωτίζουν το νου και την ύπαρξη, για να φτάσει συνειδητά να βαδίσει σαν Θεός επί γης.
....
απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Ευγένιου Ουίτγουερθ "Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού", εκδ. Καστανιώτη
Στην αρχή του χρόνου, ο άνθρωπος γεννήθηκε από τη σκέψη, το δημιουργικό λόγο του παντοδύναμου Θεού. Όλα τα πράγματα που υπήρχαν ήταν από την ουσία του Θεού κι ο άνθρωπος ήταν κύριός τους. Ο άνθρωπος ήταν θεός έχοντας στα χέρια του το πρόσταγμα της δημιουργίας, τον παντοδύναμο λόγο. Ο άνθρωπος σχεδιάστηκε από το Θεό σαν ανώτατος, αιώνιος ναός και φτιάχτηκε σαν πλάσμα με σώμα, μυαλό και πνεύμα. Το σαρκικό σώμα ήταν ο φυσικός ναός. Το μυαλό και το συναίσθημα ήταν οι φύλακες και οι υπεύθυνοι για την προστασία και την καλή κατάσταση του σώματος. Το πνεύμα ήταν η φωτεινή ουσία του Παντοδύναμου Θεού, που κατοικούσε μες στη σάρκα του ανθρώπου για αποκλειστικά δική του χρήση. Ο άνθρωπος μπορούσε να υπάρχει είτε σαν ανθρώπινο ον είτε σαν λογικός άνθρωπος είτε σαν ζωτικό και δημιουργικό πνεύμα. Με τον πνευματικό εαυτό ο άνθρωπος δημιούργησε στη συνέχεια το ίδιο του το είδος. Γιατί ο φωτεινός εαυτός μπορούσε να εξωτερικευτεί και να βγει από το ναό του σώματος. Ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει εφτά τουλάχιστον φωτεινά σώματα μέσα από το σαρκικό εαυτό του, για να υπηρετήσει το Θεό και τον Άνθρωπο. Το ανώτερο από αυτά, που ήταν και το πιο δύσκολο να βγει προς τα έξω, περιείχε τη δημιουργική ουσία με την οποία ο άνθρωπος μπορούσε να αναπαράγει το ίδιο του το είδος χρησιμοποιώντας τη δύναμη της σκέψης. Με τη δύναμη της σκέψης και της επιθυμίας μπορούσε να φυτέψει στη μήτρα της εκλεκτής του το γόνιμο σπόρο της γέννησης. Εκείνο τον καιρό όλοι οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στο φως και στη λάμψη, χωρίς να γνωρίζουν τη στέρηση, την αρρώστια ή την αμαρτία.
Η απόδειξη της πανάρχαιας ικανότητας του ανθρώπου να δημιουργεί το είδος του με τη δύναμη της σκέψης, συναντάται σε όλες τις θρησκείες με την αναφορά της παρθενογένεσης. Κι η απόδειξη της ευημερίας του ανθρώπου σ' εκείνους τους πανάρχαιους καιρούς αναφέρεται επίσης σε όλες τις θρησκείες του κόσμου με τη μορφή του Κήπου του Παραδείσου.
Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος είναι (δηλαδή έγινε) πολύ πιο ευαίσθητος στα ερεθίσματα της σάρκας απ' ότι στα ερεθίσματα του πνεύματος. Σιγά σιγά, από τις αγνές αλλά όχι έντονα αισθητές χαρές, στράφηκε στις αισθήσεις του σαρκικού εαυτού. Άρχισε λίγο λίγο να πέφτει από τον ανώτερο φωτεινό εαυτό και να χάνει ολοένα την επαφή του με το δημιουργικό Θεό, μέχρι που την έχασε τελείως. Ο φωτεινός του εαυτός, η θεϊκή του ενέργεια, αιχμαλωτίστηκε μέσα στο σώμα και θάφτηκε στη σάρκα. Αυτός ο φωτεινός, εσωτερικός και τέλειος Θεός αποζητά πάντα την Ελευθερία, κι αυτό εξηγεί την αναζήτηση όλων των ανθρώπων γύρω από το νόημα της ύπαρξης και το Θεό.
Οι θρησκείες του κόσμου αναπτύχθηκαν με πυρήνα αυτή την εσωτερική αναζήτηση. Στους αρχαίους καιρούς όλες οι θρησκείες ήταν ένα - ήταν κάποιες μέθοδοι ανύψωσης του φωτεινού εαυτού, ώστε να έρθει σε επαφή με τον Ανώτατο Θεό. Αλλά οι καταστροφές της φύσης διασκόρπισαν τους ανθρώπους διώχνοντάς τους από το πανάρχαιο Νησί του Παραδείσου. Όλα ξεχάστηκαν, εκτός από τον μυστηριώδη πυρήνατης θρησκείας - αλλά κι αυτός ο ιερός πυρήνας διαστρεβλώθηκε από ηγέτες και ψευτοαρχηγούς που θέλησαν να αυξήσουν την ισχύ τους. Ο καθένας τους διατεινόταν ότι μόνο αυτός κατείχε το αληθινό μυστικό, τον άμεσο λόγο. Η αρχαία διαδικασία αναγέννησης του Θεού-Εαυτού μέσα από τον σαρκικό εαυτό έγινε άχρηστη ιεροτελεστία, χωρίς νόημα.
Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονταν προς τα έξω, προς τις αισθήσεις της σάρκας, κάποιοι ελάχιστοι στράφηκαν εσωτερικά, προς τον κρυμμένο δημιουργικό λόγο, και προσκολλήθηκαν με πάθος στην αληθινή θρησκεία. Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνουν και να διαφυλάττουν τα ιερά μυστικά όλο και περισσότερο, μέχρι που έγιναν οι ίδιοι ένα ζωντανό μυστικό στον πυρήνα κάθε θρησκείας, κάθε κουλτούρας και κάθε λαού. Αλλά το γήινο και η ύλη ασκούσαν όλο και μεγαλύτερες πιέσεις πάνω τους, μέχρι που τους ανάγκασαν να κρυφτούν εντελώς, απειλώντας να τους εξαφανίσουν για πάντα.
Έτσι σε κάθε θρησκεία καθιερώθηκε ένα εξωτερικό θέαμα τελετουργίας, επίδειξης και φαντασμαγορίας-πράγματα που απευθύνονται στο σαρκικό και συναισθηματικό σώμα του ανθρώπου. Σιγά σιγά, ακόμα κι ο εσωτερικός, μυστικός πυρήνας των θρησκειών, έχασε την αληθινή γνώση και το πραγματικό νόημα αυτών των τελετών. Οι ίδιες οι τελετές άρχισαν να ξεφτίζουν και για πολλούς έπαψαν να 'χουν οποιαδήποτε σημασία.
...
Η αιτία της σταδιακής πτώσης του ανθρώπου από την αρχική αλήθεια είχε γίνει αντιληπτή περίπου 6.000 χρόνια πριν, όταν το Συμβούλιο του Κόσμου συνεδρίασε στη Μέμφιδα. Τότε τα μέλη σχεδίασαν το πρώτο βήμα ενός μακρόχρονου προγράμματος που θα μπορούσε, ίσως να οδηγήσει την ανθρωπότητα ξανά στην αλήθεια. Οι ιεροφάντες αποφάσισαν να δημιουργήσουν και να διαδώσουν σ' ολόκληρο τον κόσμο την ιδέα ενός μοναδικού Θεού, στοργικού και αγνού, που προνοεί με αγάπη και ζεστασιά για την ευτυχία κάθε ατόμου. Με αυτό τον τρόπο ήλπιζαν να διώξουν από το μυαλό του ανθρώπου τη σύγχυση των πολλών Θεών, οι οποίοι δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά διαφορετικές ιδιότητες ή πλευρές του Ανώτατου Θεού.
Προσπάθησαν επίσης να περιορίσουν την απεριόριστη εξουσία των κοσμικών βασιλέων και διατύπωσαν κάποιους απλούς νόμους για τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν οι Εντολές, οι ηθικές αρχές που συναντώνται σε κάθε θρησκεία. Έπειτα από επιλογή και εκπαίδευση πολλών χρόνων οι ιεροφάντες παρουσίασαν το μύστη Φαραώ Αμενόφι τον 4ο, ο οποίος μετονομάστηκε σε Αχενατόν και ίδρυσε την παγκόσμια θρησκεία του ενός Θεού. Ο Αχενατόν εισήγαγε στην ανθρωπότητα την ιδέα του ενός φιλεύσπλαχνου Θεού κι αυτό του κόστισε τη ζωή του. Οι παραγκωνισμένοι ιερείς αντιτάχτηκαν άγρια στις μεταρρυθμίσεις του, που απέβλεπαν στη βελτίωση του ανθρώπου. Εξοργίστηκαν, επειδή δεν αποτελούσαν πια τους απαραίτητους μεσάζοντες ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τον Θεό.
'Ενα άλλο μέρος αυτού του μακρόχρονου μυστικού σχεδίου είχε αρχίσει περίπου πριν από 3.000. Το Συμβούλιο του Κόσμου αποφάσισε να εισαγάγει σταδιακά στις θρησκείες όλων των χωρών κάποιες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα βοηθούσαν τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι καθένας τους έχει μια ιδαίτερη, μοναδική αξία και είναι αληθινός γιος του Θεού. Εκείνη την εποχή τα δώδεκα τάγματα της Λευκής Αδελφότητας συγκεντρώθηκαν και συνασπίσθηκαν για να λειτουργήσουν σαν μυστικό όπλο στον αγώνα για τη βελτίωση της ανθρωπότητας. ... Ο στόχος τους ήταν να εκπαιδεύσουν και να ενθαρρύνουν την ανθρωπότητα να στραφεί στις ανθρωπιστικές ιδέες και τις ηθικές αλήθειες. Αυτή η εκπαίδευση τόνιζε την αναγκαιότητα της υποταγής στην κοινότητα συμφερόντων, την κοινώς λεγόμενη ηθική, έδινε έμφαση στην τιμή, την ειλικρίνεια, την υπομονή, την κατανόηση, την αγάπη και τη βαθύτερη προσωπική αξία του καθενός. Ακόμα δίδασκε ότι κάθε άνθρωπος ήταν κομμάτι του Θεού κι ότι μπορούσε να έρθει σε απευθείας επαφή μαζί του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος μάθαινε ότι η αγνότητα και η ανιδιοτέλεια οδηγούν στην εσωτερική γαλήνη, ότι η γαλήνη οδηγεί στην ευλογία, η ευλογία στην έκσταση κι η έκσταση, με τη σειρά της, σε μια κατάσταση που είναι απαραίτητη για την ένωση του ατόμου με το Θεό.
Απ' αυτές τις ειδικές σχολές (που ήταν πάντα κρυφές κι απευθύνονταν σε κείνους που διψούσαν για φώτιση πιο πέρα από τις ορθόδοξες θρησκείες) η λύτρωση του ανθρώπου άρχισε, λίγο λίγο, να απλώνεται σε όλες τις χώρες. Οι ιδέες και οι μέθοδοι ήταν θαυμάσιες, όμως για να επιζήσουν αυτές οι σχολές κάτω από τους κοσμικούς νόμους των βασιλιάδων και των ιερέων, έπρεπε να παραμείνουν κρυφές. Ακόμα και κρυμμένες μπόρεσαν, ωστόσο, να βοηθήσουν τον άνθρωπο και να τον αποτρέψουν από την ύστατη πτώση, την έσχατη παραίτηση και αποδοχή της ψεύτικης άποψης ότι δεν είναι ο ίδιος ιερέας του εαυτού του, δεν έχει ο ίδιος το δικό του δρόμο ή το δικό του φωτεινό, ακτινοβόλο πνεύμα.
Αυτή η κίνηση και η διδασκαλία έφεραν αλλαγές σε πολλές θρησκείες. Μερικά από τα σκληρά μέτρα ελέγχου που τηρούσαν οι παλιότεροι ιερείς άρχισαν να χαλαρώνουν. Μέσα σε πεντακόσια χρόνια ή και λιγότερο, εμφανίστηκαν ισχυρές θρησκευτικές ομάδες που άρχισαν να κυρήττουν, ως ένα βαθμό φανερά, τις μυστικές αυτές διδασκαλίες και να τις κάνουν γνωστές προς τα έξω. Ο Βραχμανισμός εξευγενίστηκε από τους ευλαβείς γιόγκι. Ο Βουδισμός άρχισε να εξαπλώνει στον κόσμο το γλυκό του μήνυμα της προσωπικής χάρης μέσα από το δρόμο της γαλήνης και της προσωπικής αξίας. Ο δέκατος τρίτος Ζωροάστρης, ή Ζαρατούστρα, αναμόρφωσε την περσική πίστη με μεταρρυθμίσεις που οδηγούσαν τον άνθρωπο να υπακούει στις ανάγκες της κοινότητας, ενσταλάζοντας στις καρδιές άγριων λαών την αγάπη και τη στοργή. Ακόμα και ο απόκρυφος Μιθραϊσμός εξαγνίστηκε και εξαπλώθηκε φανερά σε περισσότερους ανθρώπους, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τον προσυλητισμό πολλών Ρωμαίων λεγεωνάριων. Στο Δρυϊσμό έγιναν μετατροπές και βελτιώσεις. Η ανερχόμενη επίδραση του Ταό στην Κίνα έγινε αισθητή ως και στους πολιτισμούς της Καραϊβικής, σε μια περιοχή τόσο μακρυνή. Ιδρύθηκε ο Ζαϊνισμός και άρχισε να εξαπλώνεται. Όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο 150 χρόνων.
Κάθε μεταρρύθμιση οδηγούσε τον άνθρωπο στον τελικό του στόχο: Τη συνειδητοποίηση των δικών του θεϊκών δυνάμεων. Την αποδοχή του ιερού γεγονότος ότι ο Θεός βρισκόταν σε όλα τα πράγματα και σε κάθε άνθρωπο. Ότι κάθε άνθρωπος μπορούσε να βαδίσει μαζί με το Θεό και να κατορθώσει τα ίδια θαυματουργά έργα, αν πειθαρχούσε και εκπαίδευε τον εαυτό του, ώστε να αφήσει το Θεό να κυριαρχήσει εντελώς στο σώμα του, στο νου του, στην ψυχή και στο πνεύμα του. Πράγματι, είχαν γίνει πολλά μέχρι τότε. Ωστόσο υπήρχαν ακόμα πράγματα που χρειάζονταν βελτίωση. Οι ιεροφάντες του κόσμου δεν είχαν δώσει στον άνθρωπο τις ιερές και απόκρυφες γνώσεις και μεθόδους της αληθινής θρησκείας, γιατί αυτές έπρεπε να διαφυλαχθούν αιώνια, για να μην τις καταστρέψουν οι πολέμιοι ιερείς που κατείχαν κοσμική εξουσία. Έτσι η εκπαίδευση μπορεί να ήταν καλή, αλλά δεν ήταν όλη η αλήθεια. Δίδασκαν τη γαλήνη κι αυτή η διδασκαλία πρόσφερε καταφύγιο στον αδύνατο άνθρωπο, εκείνον που αναζητούσε τη φυγή στη θρησκευτική έκσταση. Αυτό που χρειαζόταν ήταν η εκπαίδευση στην αλήθεια, που ήταν η θρησκεία των θαρραλέων και δυνατών ανθρώπων, εκείνων που στοχάζονται και μάχονται χωρίς να υποχωρούν. Οι δώδεκα μεγάλες Λευκές Αδελφότητες αναζητούσαν ένα καινούργιο σχέδιο, ισχυρότερης εκπαίδευσης, για το καλό της ανθρωπότητας.
Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων εξακολουθούσε να απομακρύνεται από τη θεϊκότητα του ανθρώπου. Οι ορθόδοξες διδασκαλίες τους έκαναν να πιστέψουν ότι δεν ήταν άξιοι για τη θεία χάρη κι ότι χρειάζονταν έναν περισπούδαστο ιερέα ο οποίος θα μεσιτεύει για λογαριασμό τους στο Θεό. Ο άνθρωπος σε γενικές γραμμές δεν είχε το νου του στραμμένο στην προσέγγιση της θείας στιγμής. Οι μεγάλες Λευκές Αδελφότητες βρήκαν ότι ακόμα και οι μυημένοι συχνά δεν πίστευαν ότι ο άνθρωπος μπορούσε να διασχίσει τη μεγάλη άβυσσο - γιατί ένιωθαν ότι κανείς δεν το 'χε αλήθεια καταφέρει ως τότε. Αμφισβητούσαν ακόμα, αν θα υπήρχε άνθρωπος που θα το κατάφερνε ποτέ!
Κάποτε ο μεγάλος 'Οσιρις λατρεύτηκε σαν άνθρωπος που ανυψώθηκε στην αιώνια ζωή. Τότε είχε χρησιμεύσει σαν σύμβολο του μεγάλου μύστη, σαν στόχος για τον οποίο θα μπορούσε να αγωνιστεί ο άνθρωπος και να τον φτάσει, γιατί υπήρχε το παράδειγμα. Τώρα το θαύμα του Όσιρι - η μετατροπή του ανθρώπου σε ακτινοβόλο Θεό - είχε λησμονηθεί κι είχε χαθεί στην ομίχλη ενός αρχαίου παρελθόντος. Ο Όσιρις, το σύμβολο κάποτε της μεγάλης θυσίας, είχε γίνει ένας μύθος χωρίς άμεση σημασία για τη ζωή του ανθρώπου. Για το καλό της ανθρωπότητας χρειαζόταν ένας καινούργιος Όσιρι, κάποιος που θα γινόταν γνωστός και θα τον λάτρευαν πολλοί - και που θα ανασταινόταν από τους νεκρούς για να περάσει την άβυσσο και να γίνει αιώνιος Θεός.
.......
Ήταν έτοιμος ο κόσμος να δεχτεί μια νέα καλύτερη θρησκεία; Ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το παλιό και να δεχτεί το καλύτερο; Όχι! Γιατί ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να ελευθερωθεί, μέχρις ότου οι επιστήμες του Όσιρι της Αιγύπτου παντρευτούν με το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης του Ταό της Κίνας, μέχρις ότου η φιλοσοφία του Αριστοτέλη συναντήσει τη θεωρία και τις απόψεις του Πλάτωνα.
Γιατί ο άνθρωπος θα αποτίναζε μόνος του, όταν θα έφτανε η ώρα του, το ζυγό των ψευδών πεποιθήσεων, θα έλυνε τις αλυσσίδες που του αιχμαλωτίζουν το νου και την ύπαρξη, για να φτάσει συνειδητά να βαδίσει σαν Θεός επί γης.
....
απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Ευγένιου Ουίτγουερθ "Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού", εκδ. Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου