ΣΥΝΤΑΞΗ
Εξετάζοντας με προσοχή τις εξισώσεις του,
ένας άντρας είπε ότι το σύμπαν είχε αρχή.
Έγινε μια έκρηξη, είπε.
Μια εκκωφαντική, τρομακτική έκρηξη, και γεννήθηκε το σύμπαν.
Και το σύμπαν διαστέλλεται ακόμα, είπε.
Είχε υπολογίσει μέχρι και τη διάρκεια της ζωής του:
δέκα δισεκατομμύρια περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο.
Όλη η υδρόγειος ζητωκραύγασε'
οι άνθρωποι είπαν επιστήμη τους υπολογισμούς του.
Κανείς τους δεν αναλογίστηκε πως,
προτείνοντας ότι έχει αρχή το σύμπαν,
ο άντρας καθρέφτιζε απλώς τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας'
σύνταξη που απαιτεί να υπάρχουν αρχές, σαν τη γέννηση,
και εξελικτικές πορείες, σαν την ωρίμανση,
και τέλη, σαν το θάνατο, ως δεδομένα.
Το σύμπαν γεννήθηκε και τώρα γερνά, μας διαβεβαίωσε ο άντρας,
και κάποτε θα πεθάνει, όπως όλα τα πράγματα πεθαίνουν,
κι όπως πέθανε κι αυτός αφότου επιβεβαίωσε μαθηματικά
τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας.
Η ΑΛΛΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Είχε πράγματι αρχή το σύμπαν;
Είναι ορθή η θεωρία της μεγάλης έκρηξης;
Δεν είναι ερωτήματα αυτά, όσο κι αν μοιάζουν τέτοια.
Η σύνταξη που απαιτεί να υπάρχουν αρχές,
εξελικτικές πορείες και τέλη ως δεδομένα
είναι η μοναδική σύνταξη που υπάρχει;
Ιδού το πραγματικό ερώτημα.
Υπάρχουν κι άλλες συντάξεις.
Μια από αυτές, λόγου χάρη,
απαιτεί να εκληφθούν ως δεδομένα
οι παραλλαγές της έντασης.
Σε τούτη τη σύνταξη τίποτα δεν αρχίζει και τίποτα δεν τελειώνει'
η γέννηση, κατά συνέπεια, δεν είναι ένα σαφές,
ξεκάθαρο συμβάν,
αλλά ένας συγκεκριμένος τύπος έντασης,
όπως η ωρίμανση, όπως ο θάνατος.
Ένας άντρας αυτής της σύνταξης, εξετάζοντας τις εξισώσεις του,
βρίσκει πως έχει υπολογίσει
ικανό αριθμό παραλλαγών της έντασης,
ώστε να πει με βεβαιότητα
ότι το σύμπαν ποτέ δεν άρχισε
και ποτέ δε θα τελειώσει,
αλλά ότι πέρασε, και περνά τώρα, και θα περάσει
μέσα από ατέλειωτες διακυμάνσεις της έντασης.
Ο άντρας αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεράνει
πως το σύμπαν, αυτό καθεαυτό, είναι το άρμα της έντασης
κι ότι μπορεί κανείς να ανέβει πάνω του,
για να ταξιδέψει μέσα από αλλαγές δίχως τέλος.
Θα τα συμπεράνει όλα αυτά, κι άλλα πολλά ακόμη,
χωρίς ίσως να συνειδητοποιήσει καν
πως επιβεβαιώνει απλώς
τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας.
εισαγωγή στο βιβλίο του Carlos Castaneda "η ενεργός πλευρά του απείρου", εκδ. Λιβάνη
Εξετάζοντας με προσοχή τις εξισώσεις του,
ένας άντρας είπε ότι το σύμπαν είχε αρχή.
Έγινε μια έκρηξη, είπε.
Μια εκκωφαντική, τρομακτική έκρηξη, και γεννήθηκε το σύμπαν.
Και το σύμπαν διαστέλλεται ακόμα, είπε.
Είχε υπολογίσει μέχρι και τη διάρκεια της ζωής του:
δέκα δισεκατομμύρια περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο.
Όλη η υδρόγειος ζητωκραύγασε'
οι άνθρωποι είπαν επιστήμη τους υπολογισμούς του.
Κανείς τους δεν αναλογίστηκε πως,
προτείνοντας ότι έχει αρχή το σύμπαν,
ο άντρας καθρέφτιζε απλώς τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας'
σύνταξη που απαιτεί να υπάρχουν αρχές, σαν τη γέννηση,
και εξελικτικές πορείες, σαν την ωρίμανση,
και τέλη, σαν το θάνατο, ως δεδομένα.
Το σύμπαν γεννήθηκε και τώρα γερνά, μας διαβεβαίωσε ο άντρας,
και κάποτε θα πεθάνει, όπως όλα τα πράγματα πεθαίνουν,
κι όπως πέθανε κι αυτός αφότου επιβεβαίωσε μαθηματικά
τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας.
Η ΑΛΛΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Είχε πράγματι αρχή το σύμπαν;
Είναι ορθή η θεωρία της μεγάλης έκρηξης;
Δεν είναι ερωτήματα αυτά, όσο κι αν μοιάζουν τέτοια.
Η σύνταξη που απαιτεί να υπάρχουν αρχές,
εξελικτικές πορείες και τέλη ως δεδομένα
είναι η μοναδική σύνταξη που υπάρχει;
Ιδού το πραγματικό ερώτημα.
Υπάρχουν κι άλλες συντάξεις.
Μια από αυτές, λόγου χάρη,
απαιτεί να εκληφθούν ως δεδομένα
οι παραλλαγές της έντασης.
Σε τούτη τη σύνταξη τίποτα δεν αρχίζει και τίποτα δεν τελειώνει'
η γέννηση, κατά συνέπεια, δεν είναι ένα σαφές,
ξεκάθαρο συμβάν,
αλλά ένας συγκεκριμένος τύπος έντασης,
όπως η ωρίμανση, όπως ο θάνατος.
Ένας άντρας αυτής της σύνταξης, εξετάζοντας τις εξισώσεις του,
βρίσκει πως έχει υπολογίσει
ικανό αριθμό παραλλαγών της έντασης,
ώστε να πει με βεβαιότητα
ότι το σύμπαν ποτέ δεν άρχισε
και ποτέ δε θα τελειώσει,
αλλά ότι πέρασε, και περνά τώρα, και θα περάσει
μέσα από ατέλειωτες διακυμάνσεις της έντασης.
Ο άντρας αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεράνει
πως το σύμπαν, αυτό καθεαυτό, είναι το άρμα της έντασης
κι ότι μπορεί κανείς να ανέβει πάνω του,
για να ταξιδέψει μέσα από αλλαγές δίχως τέλος.
Θα τα συμπεράνει όλα αυτά, κι άλλα πολλά ακόμη,
χωρίς ίσως να συνειδητοποιήσει καν
πως επιβεβαιώνει απλώς
τη σύνταξη της μητρικής του γλώσσας.
εισαγωγή στο βιβλίο του Carlos Castaneda "η ενεργός πλευρά του απείρου", εκδ. Λιβάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου